Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/84

– 38 –

rozmaita, nie powinna jednak 4 stóp przekraczać, gdyż inaczéj, ruszta musiałyby być grube, co sprowadza za sobą powyżéj przywiedzioną niedogodność. Jeżeli zaś ruszta muszą być koniecznie dłuższe aniżeli 4 stopy, to składać się je zwykło z dwóch części i w tym razie daje się jeszcze trzecią belkę dla podparcia ich w środku. Szerokość otworów pomiędzy rusztami, nie jest dowolną. Nie powinna być za wielką, aby materyał drobniejszy, oraz nie spalony, znajdujący się na ruszcie, temi otworami do popielnika nie wpadał, Ale otwory te nie powinny znowu być za małe, gdyż w takim razie zapychają się popiołem i żużlem, które nie mogąc swobodnie do popielnika spadać, utrudniają krążenie powietrza i palenie opóźniają.
 Liczne doświadczenia nauczyły, jaką należy dawać szerokość otworom międzyrusztowym. Dla węgla kamiennego daje się 3¾ do 6 linij; dla koksu: 13 do 15 linij; dla lignitu, drzewa i torfu 3 do 4 linij. Czasami daje się rusztom w kierunku całéj ich długości od góry, pół okrągłe rowki, w których się gromadzi popiół, bo ten jako zły przewodnik ciepła, nie dopuszcza szybkiego przepalania się takowych. Otworom pomiędzy rusztami daje się zwykle ⅓ do ⅕ powierzchni całego rusztu.
 Tak ruszta żelazne lane, jako też i kute, powinny na swoich belkach leżeć swobodnie, aby się mogły w ognisku przedłużać.
 Stósownie do doświadczeń Brix’a, na każdą stopę długości rusztu, należy dawać ½ cala światła pomiędzy belkami, na których spoczywają. Gdzie ta ostrożność nie jest zachowaną, ruszta wyginają się na boki lub w górę i na dół.
 Wielkość powierzchni rusztu zawisłą jest od wielkości powierzchni ogrzewalnéj kotła i od ilości materyału, mającego być na niéj spaloną w pewnym przeciągu czasu, np. w jednéj godzinie. Dawać się im zwykło taką wielkość, któraby się równała ⅟₁₈ do ⅟₃₆ całkowitéj powierzchni ogrzewalnéj kotła. Podług doświadczeń Koechlina, można spalić na jednéj stopie kwadratowej rusz-