Figura 11-ta przedstawia pojedynczy ruszt w widoku podłużnym, fig. 12-ta takiż ruszt w przekroju poprzecznym, fig. zaś 13-ta część powierzchni rusztowéj, złożonéj z pojedynczych sztab czyli prętów; aa są to głowy rusztów leżące na belkach bb
_Fig_011.jpg)
_Fig_012.jpg){kind=small}
Fig.12
_Fig_013.jpg)
żelaznych lanych; cc wzmocnienia środkowe rusztów, których grubość równa jest szerokości otworów dd pomiędzy rusztami.
Grubość rusztu powinna być tylko taka, aby ciężar warstwy materyału opałowego, mającéj na nim spoczywać, nie był go w możności wygiąć, bo im grubsze będą ruszta, tém powietrze mniéj będzie miało do ogniska przystępu i palenie odbywać się będzie wolniéj. Oprócz tego, grubych rusztów nie używa się dla tego, iż się prędko przepalają, gdy przeciwnie cienkie ruszta łatwiéj się chłodząc cyrkulującém powietrzem, konserwują się dłużéj.
Długość sztaby rusztowej zawisłą jest od powierzchni rusztów i od stosunku, w jakim się ma znajdować szerokość rusztu do swojej długości. A zatém długość rusztów jest bardzo
