jące przytém ruszta, są do opalania lokomotyw nie przydatne; koks zaś, z powodu wydawania małéj ilości dymu, węgiel kamienny czysty z powodu swéj taniości, czysty torf i suche drzewo, są materyałami do opalania lokomotyw najkorzystniejszemi.
Grubość warstwy materyału opałowego, zależną jest od jego dobroci. Najkorzystniejsze rezultaty otrzymuje się, jeżeli drzewo od 6 do 12, węgiel kamienny od 4 do 6, koks od 15 do 36, a torf 8 do 15 cali grubo na rusztach utrzymywane będą.
Wielkość szczap drzewnych, kawałki węgla kamiennego i koksu, oraz cegiełek torfowych, w jakich dostarczane są na opał, są rzeczą nie małéj wagi, gdyż palność tych materyałów rośnie w stosunku zmniejszania się ich objętości; albowiem tutaj, przypływające powietrze ma większe zetknięcie z materyałem, aniżeli wtedy, gdy tenże materyał pali się w wielkich kawałach. Jeżeli jednak owo drobienie materyału przekroczy pewne granice, to natychmiast zmniejsza się i jego palność, a w końcu zupełnie znika.
Dla tego trociny, miał węglowy i tłuczony torf, nie mogą być na zwyczajnych rusztach używane jako materyał palny, ponieważ ich cząsteczki za blizko siebie leżą i przedstawiają wielki opór przypływowi powietrza.
Na lokomotywach, gdzie palenie w skutek gwałtownego ciągu powietrza, odbywa się żywiéj jak przy innych kotłach, warstwy paliwa muszą być grubsze i większe kawałki na opał brane, np. szczapy drzewa około 8 funtów, kawałki węgla kamiennego i koksu około 4 funtów ważyć powinny.
Do zasilania kotłów, używa się woda o ile może być czysta, nie zawierająca w swoim składzie części ziemnych, które zanieczyszczają kocioł i tworzą kamień kotłowy; także solnych,
