suwa się w okrągłym przewodniku C; otoczony jest sprężyną spiralną F służącą do równoważenia ciśnienia pary, wywartego na tłoczek K. Skazówka Z, na końcu pręta KC umieszczona, kreśli na tabliczce ruchoméj DD, linię krzywą zamkniętą. Tabliczka DD posuwa się w lewo i w prawo, to jest za pomocą sznurka ES, pociąganego przez trzon tłoka parowego w jednę stronę, a za pomocą przeciwciężaru G w drugą stronę. Powierzchnia linią krzywą zamknięta, jest miarą pracy wykonanéj w czasie jednego posunięcia się tłoka. Podzieliwszy więc tym sposobem oznaczoną pracę, przez całkowitą drogę tłoka, otrzymamy tym sposobem średnią siłę, czyli średnie prężenie pary w cylindrze, jak np. przy maszynach expansyjnych, gdzie prężenie pary przez cały bieg tłoka jest zmienne.
Z doświadczenia wiadomo, że potrzeba spalić 7 do 10 funtów węgla kamiennego, albo 10 do 15 funtów drzewa suchego w przeciągu jednéj godziny, aby kocioł lokomotywy tyle wydał pary, iżby jéj siła jednemu koniowi parowemu wyrównała.
Przy małych kotłach daje się 15 do 18, a przy większych 10 do 15 stóp □ powierzchni ogrzewalnéj, na siłę jednego konia parowego. W parowozie liczy się tylko 8 stóp □ powierzchni ogrzewalnéj na siłę jednego konia.
W miarę zwiększania powierzchni ogrzewalnéj, zwiększa się i skutek pary.
Kotły ogrzewane od zewnątrz i wewnątrz przy małéj objętości swojéj, przedstawiają stosunkowo bardzo wielką powierzchnię ogrzewalną, a tém samém produkują wielką ilość pary, któréj to własności kotły statkowe i parowozowe nie posiadają.
