Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/554

– 508 –

się kilka kotłów obok siebie znajduje, należy je uważać jako jeden kocioł.
 Ten nieco uciążliwy przepis, na dniu 10 lipca 1862 r. w ten sposób został objaśniony, iż przez dwa przyrządy do alimentowania kotłów: należy uważać pompkę parową i smoczek Giffarda.
 Na każdym kotle parowym powinny się znajdować dwa wentyle bezpieczeństwa, z których jeden nie może być przystępnym dla maszynisty.
 Kotły parostatkowe, parowozowe i lokomobilowe, powinny posiadać również po dwa wentyle bezpieczeństwa.
 Wybór manometru pozostawia się właścicielowi kotła.
 Kotły nizkiego ciśnienia powinny być opatrzone manometrem merkuryalnym, kotły zaś wysokiego ciśnienia manometrem sprężynowym.
 Używanie żelaza lanego na ściany kotła, na rury ogniowe i buliery zakazuje się. Z żelaza lanego można jednak robić: zbiorniki pary, wentyle, pokrywy do manlochów i szlamlochów.
 Zakazane jest również używanie blachy mosiężnéj na kotły parowe; można jednak z niéj robić rury płomienne aż do 4 cali średnicy.
 Aby kotły parowe zabezpieczyć od rozerwania, należy wybierać na nie jak najlepszą blachę żelazną. Oznaczenie grubości materyału, pozostawia się fabrykantowi kotła.
 Każdy kocioł parowy, nim zamurowany zostanie, powinien być wypróbowany za pomocą pompki hydraulicznéj, na podwójne ciśnienie, pod jakiém pracować będzie.
 Ściany kotła i kanałów ciągowych, powinny w czasie próby dostateczną wytrzymałość przedstawiać, nie zmieniając swojéj formy, ani nie przepuszczając wody. Próba ta winna być powtórzona:
 a)   po każdéj większéj reparacyi kotła,
 b)   kiedy się kocioł parowy na inne miejsce przenosi, lub do poruszenia innego zakładu użyje.
 W wypadkach a i b kotły próbują się tylko na 1½ razy większe ciśnienie od tego, na jakie otrzymały koncessyę.