Pod oknami kuźni znajdują się umocowane imadła (śrubsztoki) olbrzymiéj wielkości i mocy do obrabiania dłutem (meslem), lub grubym pilnikiem rozżarzonych jeszcze przedmiotów. Pewna liczba podłużnych i fasonowych kowadeł, służy do wyginania rozmaitych gatunków resorów.
Piece glijowe czyli żarzące, należą także do zakresu kuźni kowalskich, a nawet ważną część takowych stanowią. Odpowiednia konstrukcya ognisk i przestrzeni płomiennych takich pieców, polega na rozprowadzeniu jednostajnego ciepła na powierzchni długiéj, stanowiącéj pewien rodzaj zamkniętego ogniska, na którém układają się proste sztaby żelazne od 300 do 1000 funtów ważące, z których się krępują obręcze. Cyrkulujący płomień w tém ognisku, rozżarza ułożone w niém sztaby żelazne, które się potém wyjmują i na maszynie w dziedzińcu niedaleko pieca ustawionéj, w koła odpowiedniéj średnicy krępują tak, aby się końce ze sobą zeszły, a gdy się to uskuteczni, takowe się szwejsują, poczém sprawdza się średnica, i na tokarni, szczególniéj przy kołach maszynowych, od wewnątrz wytacza.
Ponieważ jednak w ostatnich czasach, obręcze po większéj części już gotowe z fabryk żelaznych przychodzą, przeto piece żarzące bardzo wiele na swéj ważności straciły i dziś na kolejach żelaznych używa się ich tylko do żarzenia blachy do budowy i reparacyi kotłów i tendrów, jako téż do hartowania resorów. Skuteczność tych pieców ostatniemi czasy znakomicie jeszcze powiększoną została wynalazkiem p. Siemens w Berlinie, to jest ogrzewaniem ich za pomocą gazu, który to system pozwala dokładnie regulować przypływ kwasorodu, w skutek czego tworzenie się zendry na powierzchni rozgrzewanych przedmiotów do minimum sprowadza, a tém samem na oszczędność materyału niezmierny wpływ wywiera [1].
- ↑ Obacz: Przewodniki dla Kowali i giserów przez Aleksandra Miecznikowskiego inżeniera; oraz Nouveau Manuel complet du Serrurier par
