Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/542

– 496 –

na osi, zabija się klin młotem, aby przeszkodzić obracaniu się koła. Dzisiaj jednak, szczególniéj przy kołach wagonowych, utwierdza się koła na osiach z pomocą prass hydraulicznych, lecz bez żadnych klinów.
 Jednę maszynę do wiercenia piast w kołach pociągowych przy lokomotywie.
 Dwie garownie (frezmaszyny) do robienia gar w osiach. Dziesięć wiercarń (bormaszyn) do wiercenia dziur rozmaitéj średnicy.
 Jednę lub dwie wiercarń promieniowych (Radialbormaschinen), obracających się zwykle na mocnéj osi.
 Trzy przyrządy szlifierskie, do polerowania przedmiotów wykończonych.
 Jedna wielka prassa hydrauliczna od ½ do miliona funtów ciśnienia, używana do wciskania kół na osie i do zdejmowania ich z osi.
 Pięć żurawi, do podnoszenia ciężkich przedmiotów na tokarnie i heblarnie i do zdejmowania takowych.
 60–80 imadeł (śrubsztoków), przy których pracują ślusarze.
 W takim warsztacie można wjednym dniu otoczyć 15 kół parowozowych i 26 wagonowych. Tak urządzone warsztaty mogą wystarczyć na potrzeby taboru złożonego z 200–250 parowozów i 5 do 6000 wagonów.
 Przynajmniéj jeden młot parowy od 16 do 20 centnarów, jest tutaj koniecznie potrzebny.
 Rozumie się samo przez się, że w warsztatach takiego rozmiaru, narzędzia tu wymienione, nie w jednéj tylko znajdują się sali; i że rozmaite maszyny parowe, z których my tylko jednę na figurze 191 w miejscu n widzimy, znajdują się w kilku punktach budynku poustawiane; zwłaszcza że dzisiaj pojedyńcze i wielkie przyrządy, chcąc niezależnymi uczynić od głównéj maszyny parowéj, opatruje się oddzielnemi małemi maszynkami parowemi.