nym w siodłach (chaises), sięgającym od jednego do drugiego końca warsztatu.
Na tych wałach utkwione są rymszajby (krążki i bębny pasowe) rozmaitéj szerokości i różnéj średnicy. Takież krążki znajdują się na maszynach pomocniczych ustawionych w sali. Pasy skórzane, naciągnięte są tak mocno na krążkach górnych i dolnych, iż gdy się górne obracają razem z wałem transmissyjnym, wtedy dolne w skutek tarcia pasów, również obracać się muszą; a skutkiem rozmaitych przyrządów mechanicznych, których opisywanie za dalekoby nas zaprowadziło, ruchy machin pomocniczych stają się postępowymi i cofającymi, jak np. przy heblarniach i maszynach do gwintowania śrub i muter; pionowymi do góry i na dół, jak przy maszynach do nutowania i wiercenia otworów, krajania blachy i wybijania dziur; oraz kołowymi, jak tokarnie i piły okrągłe.
Jeżeli główne warsztaty mechaniczne mają dokładnie obsługiwać drogę na 30 do 50 mil długą (oprócz warsztatów pomocniczych), powinny przynajmniéj posiadać następujące maszyny pomocnicze:
Pięć wielkich tokarń do otaczania kół lokomotywowych, średnicy stóp 3½.
Ośm gwinciarek, do gwintowania śrub rozmaitéj długości i grubości.
Dwadzieścia tokarń do otaczania: osi, wałów, trzonów, różnych mniejszych przedmiotów etc.
Dwie wielkie heblarnie do rozmaitych przedmiotów żelaznych, 12 stóp długich a 5 stóp szerokich.
Sześć heblarń mniejszych.
Cztery garownie (nutmaszyny) do obrabiania rozmaitych przedmiotów, których ani toczyć ani heblować nie można.
Cztery garownie (nutmaszyny) do wyrabiania garów (nutów) w piastach kół wagonowych i innych przedmiotach. W taką garę wyrobioną w kole, któréj odpowiada podobnaż gara
| Przewod. dla mech. | 34 |
