Kiedy prężenie pary przez ciągłe ogrzewanie wody do dwóch atmosfer czyli do 30 funtów doszło, to wtedy punkt wrzenia, jak to z doświadczenia Regnaulta wiadomo, dosięgnął 121°; przy trzech atmosferach 135°; przy czterech atmosferach ciśnienia 145°; przy sześciu atmosferach 160° C. i t. d. Widzimy więc, że w miarę zwiększania się temperatury pary, powiększa się i jéj ciśnienie, a wielkość owego ciśnienia pary, ocenia się liczbą atmosfer, często jednak liczbą funtów, dla łatwiejszego oryentowania się w podnoszeniu i opadaniu owego ciśnienia.
Para zamknięta w kotle, w chwili swego tworzenia się, to jest przy 100° Celsiusza, wywiéra ciśnienie od wewnątrz na ściany tegoż kotła, równe ciśnieniu powietrza, które z takąż samą siłą od zewnątrz na kocioł działa; tym więc sposobem obadwa ciśnienia: wewnętrzne pary i zewnętrzne powietrza, pozostają z sobą w równowadze, czyli, że nie ma wtedy na kocioł żadnego ciśnienia. Przez ciągłe jednak ogrzewanie wody, podnosi się wciąż prężenie pary, a ciśnienie jéj od wewnątrz na ściany kotła, coraz bardziéj przewyższa ciśnienie zewnętrznego powietrza. Przez to ciągłe podwyższanie się ciśnienia pary od wewnątrz, może nakoniec taki nastąpić wypadek, że ściany kotła tak wysokiego ciśnienia nie wytrzymają, wtedy kocioł pęka — czyli jak się mówi, następuje eksplozya kotła.
Tym sposobem, że parę zamkniętą w przestrzeni parowéj kotła, prowadzi się za pośrednictwem rury parowéj do cylindra parowego, dokładnie walcowo wytoczonego, w którym tłok przystający do boków cylindra, porusza się tam i nazad.
