ladelfii do Baltimore. Na kolejach niemieckich ukazały się dopiéro w roku 1850, a mianowicie na drodze z Kolonii do Minden. Ponieważ się przekonano, iż lasze utrzymują szyny zawsze w jednostajnym i należytym kierunku, że zmniejszają opory i zużywanie się szyn oraz wagonów: w krótkim przeto czasie zaprowadzono je na wszystkich drogach żelaznych, i dziś do łączenia szyn używają tylko lasz, dwiema lub czterema śrubami związanych.
_Fig_169.jpg)
Figura 169 przedstawia taki sposób umocowania szyn na ich stosunkach oraz na podkładach. AF, FB i AF, FB oznaczają szyny, c, d, e i c, d, e haki łączące szyny z podkładami; C, D, E podkłady drewniane o trzech różnych przekrojach; FF lasze żelazne kute, 8–12 cali długie, wiążące szyny za pomocą śrub f i g. Ażeby koła parowozu i wagonów nie zsuwały się z szyn, po których się toczą, opatrują się ich obwody od strony kolei, tak zwanymi śladokręgami (Spurkranz), 1½ cala szerokiemi, a 1 cal grubymi, którymi obejmują głowy szyn od strony wewnętrznéj, jak to figura 170 przedstawia. Jeżeliby koła z jakiegokolwiekbądź powodu, chciały zejść z kolei na jedną lub na drugą stronę: w takim razie, śladokręgi opierając się o szynę, wykolejenia się wagonów nie dopuszczają. Ciśnienie to
