rozczynie zostawia się podkłady od 8 do 10 dni, lub téż układa się podkłady w wielkim cylindrze metalowym, z którego wypompowuje się potém powietrze. Tym sposobem pompuje się także powietrze i z komórek drzewa. Następnie wpuszcza się tam strumień metalowego rozczynu, który dostaje się dość głęboko do komórek drzewa, pozbawionych poprzednio powietrza, szczególnéj zaś wtedy, jeżeli wtłaczanie rozczynu odbywa się pod wielkiém ciśnieniem [1].
Szyny używane na drogach żelaznych, mają rozmaitą formę. Prawie każda koléj używa szyn takiego kształtu, jaki inżynier kierujący budową drogi, za najodpowiedniejszy uważa.
Każda w ogólności szyna używana w Europie, składa się: z głowy, szyi i stopy czyli podeszwy.
Ażeby głowa szyny przedstawiać mogła dostateczny opór przeciwko działaniu kół, winna być dobrze podpartą; dla tego na złączeniu z szyją, daje się jéj zwykle kształt gruszki.
Szyja powinna posiadać dostateczną stałość przeciwko wygięciu, osobliwie na krzywiznach i stanowić trwałe połączenie głowy z podeszwą.
Podeszwa powinna mieć, taką formę, aby przedstawiała możność dobrego połączenia z podkładem, a podług sposobu swojego umocowania, rozmaite kształty posiada.
Formy szyn dzielą się na cztery główne rodzaje, oznaczone na figurze 159 głoskami a, b, c, d; gdzie a przedstawia szynę płaską; b szynę mostkową; c szynę siodełkową, a d szynę z szeroką podeszwą, czyli szynę Vignoles’a.
Szyny płaskie i mostkowe a i b przybijają się gwoździami lub téż przytwierdzają śrubami do podkładów podłużnych. Szyny
- ↑ Eisenbahn-Technik von Waldegg, tom I., str. 127, artykuł: Conserviren der Schwellen von R. Baumeister, wraz z rysunkiem apparatu używanego na kolei południowéj francuzkiej, na tablicy X.
