które same przez się nie miałyby dostatecznéj wytrzymałości do zniesienia ciężaru pociągów. Szybkość i taniość jest znowu charakterystyką takiéj budowy, mianowicie w okolicach leśnych, w jakie Ameryka obfituje [1].
System nakoniec europejski, stanowi środek między tymi systemami. Balast daje się 12 do 18 cali, podkłady dają się dość gęsto, a szyny średniéj stałości o szerokiéj podeszwie, od swego wynalazcy zwane szynami Vignolesʼa, które mocują się do podkładów bez żadnych siodełek, wprost za pomocą haków. System ten co do ceny, środkuje także pomiędzy systemem angielskim i amerykańskim.
Balastem nazywa się warstwa tłuczonego kamienia czyli szabru lub żwiru, nasypana i ubita na całéj szerokości drogi, dla zapobieżenia zapadaniu się podkładów. Dobry balast posiadać winien przynajmniéj 18 cali grubości i składać się z pokładu grubych kamieni, ułożonych w sposobie bruku, na którym dopiéro nasypuje się żwir albo szaber. Przestrzenie pomiędzy podkładami wypełniają się tymże samym materyałem, a jeżeli się dostrzeże opadnięcie progu, podbija się pod niego żwir oskardami, dopóki nie przybierze właściwego poziomu. Im kamień balastu jest twardszy, i im mniéj zawiera w sobie części ziemnych, ułatwiających roślinność, tém taki balast jest lepszym.
Dla oszczędności dają w Niemczech balast cokolwiek tylko szerzéj od długości podkładów, a po obu stronach drogi, zostawiają się nie pokryte bankiety, w których robią rowki w pewnych od siebie odstępach, do ścieku wody służące. We
- ↑ Czytelnikowi pragnącemu obeznać się dokładnie z konstrukcyą dróg żelaznych, wagonów, lokomotyw i mostów w Ameryce północnéj, zalecamy dwa szacowne dzieła: „Aufsätze betreffend das Eisenbabnwesen in Nord-Amerika“ von Henz und A. Bendel mit einem Atlas von XL Kupfertafeln in folio, Berlin 1862; oraz: „Ueber Nord-Amerikanischen Brückenbau“ von Dr. Carl Ghega inspektor der österr. Staatseisenbahnen in 4-to; Wien, bei Prandel et Comp. 1845.
