(izolowanym) drucie, a do przeprowadzenia jéj napowrót, może być sama ziemia użytą, przez złączenie tylko odpowiednich biegunów bateryi, za pomocą wielkich płyt z wilgotnym gruntem.
Jest to nader zdumiewającym faktem, że tysiące prądów krążących we wnętrzu ziemi, nie niweczą się wzajemnie, ale każdy z nich, natrafia na odpowiednią swą płytę drugiego bieguna.
Aparaty używane na drogach żelaznych, dzielą się głównie na dwie klassy: to jest na takie, które dają tylko znaki przemijające i na takie, które dają znaki stale, i które jako dokumenty, przechowywanymi być mogą. Oba te gatunki znaków odpowiadają: mowie ustnéj i pismu. Do klassy piérwszéj należą aparaty wydające dźwięk za pomocą dzwonków, lub takie, które przesuwają skazówkę po tarczy opatrzonéj głoskami, a zatrzymując się na odpowiednich znakach, formują słowa i zdania; jak również tak zwane aparaty igiełkowe, które dają znaki w skutek stanowiska, jakie igły magnesowe względem siebie przybierają.
Najlepsze aparaty skazówkowe i igiełkowe zbudowali: Fardely, Siemens i Stöhrer.
Do drugiéj klassy należą tak zwane aparaty sztyftowe, przez amerykanina Morse’go wynalezione, dające punkta i kréski, które w różnych odległościach względem siebie, wytłoczone na pasku papierowym, posuwającym się za pomocą przyrządu zegarowego, oznaczają powszechnie przyjęte znaki: głosek, znaków pisarskich, liczb i ułamków. Ten sposób jest najdokładniejszy, dla tego téż powszechnie w telegrafii przyjętym został i dotąd jest używany.
