Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/451

– 405 –

dzieży. Drut żelazny ma zwykle powierzchnię poprzecznego przekroju prawie 6 razy tak wielką jak drut miedziany, a zatém posiada tę samą siłę przewodnictwa co i miedziany. Na milę geograficzną wypada około 20 centnarów drutu żelaznego (po 7 do 8 rubli). Niedogodną tylko jest rdza, jakiéj drut żelazny podlega, dla tego albo pobiela się go cyną (2 do 3 rubli za centnar), lub po wyprężeniu, rozczynem asfaltu pociąga (za centnar 50 kop.), co go od rdzy ochrania. Obecnie zanurza się zwykle drut żelazny po ostatniém zglijowaniu, jeszcze kiedy jest w stanie gorącym, w oleju lnianym.
 Przewodnik podziemny jest wtedy, kiedy drut umieszczony jest pod ziemią; aby się zaś z nią nie zetknął, otacza się go jakim materyałem odosobniającym a najlepiéj gutaperką, albo téż asfaltem. W roku 1846 pruski porucznik W. Siemens, piérwszy używał tego sposobu, a potém zaprowadzono go w całych Prusiech, Saksonii, Austryi, Węgrzech, Lombardyi jako téż i w innych krajach.
 Komunikacya taka posiada tę zaletę, że nie może być zepsutą przez złą wolę, że się nie zrywa w czasie burzy, mrozów i śniegów, jak to ma miejsce z drutami napowietrznymi; ale z drugiéj strony, druty podziemne posiadają takie wady, które się tylko z trudnością usunąć dają. Ponieważ gutaperka ulega łatwemu niszczeniu się w ziemi, przeto druty łatwo mogą być uszkodzonymi, a wielka zachodzi trudność w odszukaniu miejsc uszkodzonych. Z tego więc powodu i dla innych jeszcze przyczyn, system ten, tylko w celach militarnych używany jest dzisiaj.
 Druty podwodne, służące do przeprowadzenia komunikacyi w rzece, albo w morzu, składają się z kilku drutów miedzianych otoczonych gutaperką i obwiniętych mocno smolonémi konopiami. Jako zewnętrznéj powłoki, używa się jeszcze drutu żelaznego lub liny żelaznéj, na wierzchu nawiniętéj spiralnie, która ma zadanie nie tylko płaszcz konopny przyciskać szczel-