dla tego, ponieważ zbyteczny ich ciężar, niweczy wierzchnią budowę drogi.
Istotny wpływ na dalszy rozwój lokomotyw, stanowi urządzenie drogi żelaznéj Semmeringskiéj w r. 1851, któréj wielkie spadki dały powód do osobliwszych konstrukcyj. Jako genialny wynalazek tego rodzaju, uważane są lokomotywy tendrowe systemu Engertha, przy których zwiększenie tarcia na szynach pod górę idących, tym sposobem dokonane zostało, że tender i maszynę na jednéj i téj saméj ramie umieszczono, przez co powiększono skuteczny ciężar lokomotywy, a następnie że zastósowano 4 do 5 osi pociągowych z sobą związanych czyli skuplowanych, a to dla skutecznego rozdzielenia ciężaru. Szczególną jednak trudność przedstawiało tutaj skuplowanie z sobą osi, na kilku ramach woza osadzonych, które to zadanie przez Piusa Fink inżyniera Towarzystwa drogi żelaznéj Glognickiéj, szczęśliwie rozwiązanym zostało. Jednocześnie z wynalazkiem górskich lokomotyw Engertha, schodzi się wynalazek podwójnych maszyn Stephensona, służących do przejeżdżania po wielkich spadkach. Maszyny Stephensona w tém mają wyższość nad pierwszemi, że wiązanie kół zębatych Engertha, szczęśliwie pominięte zostało, a przecież pewność jazdy z wszelkiemi korzyściami tendrowej maszyny połączono.
Najnowsze usiłowania w budownictwie parowozów, skierowane zostały na uproszczenie i ukształtowanie ich pojedynczych części tak, aby największą pewność przedstawiały; jest bowiem główném zadaniem każdej administracyi drogi żelaznéj, aby koszta utrzymania maszyn przez wybór materyałów i za pomocą uproszczonéj konstrukcyi, o ile się da, do minimum sprowadzić.
| Przewod. dla mech. | 3 |
