_Fig_149.jpg)
i dzisiaj, wlewano do korytka glinianego na około cynku rozcieńczony kwas siarkowy, a w naczynie szklane około cylindra węglowego, koncentrowany kwas saletrowy. Obecnie używa się tylko wewnątrz i zewnątrz korytka glinianego, rozcieńczonego kwasu siarkowego lub téż rozczynu ałunu, co zupełnie jest wystarczającém do celów telegraficznych, zwłaszcza, że sposób ten jest tańszy i mniéj zabiegów wymagający. W tym ostatnim wypadku t. j. używając tylko jednego płynu, można także i korytko gliniane zupełnie wyrzucić, ale trzeba się starać zapobiedz zetknięciu się bezpośredniemu cynku z węglem, w temże samém naczyniu będących. Do oddzielenia tych ciał, używają dzisiaj mieszaniny kwasu siarkowego i koncentrowanego kwasu saletrowego, lub téż koncentrowanego rozczynu dwuchromianu potasu Bichromas potassae KO, 2 (Cr O3 z kwasem siarkowym (SO3). Cylinder węglowy opatruje się obrączką miedzianą albo ołowianą i paskiem metalowym, przylutowanym do niego dla złączenia z cynkiem najbliższego elementu. Najlepsze są miedziane paski, ale należy je w ten sposób od zniedokwaszenia się chronić, że górną część cylindra węglowego przed założeniem obrączki miedzianéj, zanurza się w gorącym wosku, a następnie obrączkę powleka się mięszaniną złożoną z wosku i kolofonii. Czasami zakłada się tę obrączkę za pomocą śruby tłoczącéj na cylindrze węglowym, aby ją z łatwością
