motorami. P przewodnik wilgotny, D drut, czyli łuk zamykający t. j. przewodnik metalowy łączący płytę miedzianą z cynkową. Elektryczność dodatnia płynie przez punkt zetknięcia się D cynku z miedzią za pomocą przewodnika mokrego do miedzi, a w kierunku strzałki znowu napowrót drutem D do cynku wraca. Obojętném jest zupełnie z jakiego metalu jest drut D zrobiony; natężenie elektryczne jest takie samo, gdyby oba elektromotory, stykały się z sobą bezpośrednio.
| Fig. 145. | Fig 146. |
_Fig_145.jpg)
|
_Fig_146.jpg)
|
Na figurze znowu 146 elektromagnesy składają się z węgla i cynku, a drut zamykający z miedzi. Oznaczywszy np. napięcie elektryczne pomiędzy węglem i miedzią przez 2, pomiędzy miedzią i cynkiem przez 3, zatém pomiędzy węglem i cynkiem przez 5, to na miejscu zetknięcia się węgla z miedzią powstaje napięcie 2; a ponieważ węgiel jest ujemniejszy od miedzi, przeto prąd dodatni przechodzi na miedź, następnie powstaje na miejscu zetknięcia się miedzi z cynkiem natężenie 3 i ku téj téż stronie idzie prąd dodatny. Ponieważ wzbudzenie elektryczności pomiędzy węglem i wilgotnym przewodnikiem i pomiędzy przewodnikiem a cynkiem, nie bierze się pod rachubę, przeto otrzymuje się całkowite napięcie elektryczności (2 + 3 = 5), jak gdyby się tylko węgiel i cynk, bezpośrednio z sobą stykały.
Ale gdy kilka lub kilkanaście par płyt miedzianych i cynkowych, w tymże samym porządku po nad sobą ustawimy i pomiędzy każdą parą mokry przewodnik, np. wilgotny filc położymy,
