dały powód do udoskonalenia telegrafów elektrycznych. Mianowicie, doszedł on do następujących wypadków: jeżeli dotykają się dwa różnego rodzaju ciała, t.j. dwa metale, to w miejscu zetknięcia się ich, wytwarzają oba ciała elektryczność; a moc natężenia tej elektryczności, zawisłą jest od natury dotykających się ciał.
Fig. 144._Fig_144.jpg)
Czy dwa dotykające się ciała będą odosobnione (izolowane) lub nie, natężenie ich elektryczne zawsze pozostanie toż samo; jeżeli więc elektryczność zostanie uprowadzoną, to natychmiast nową zastąpioną zostanie. Ruch ten elektrycznego płynu, wskutek ciągłego uprowadzania go powstały, nazywa się prądem elektrycznym. Jeżeli zatém połączymy dwa dotykające się metale np. cynk Z i miedź M, jak figura 144 wskazuje, na drugim końcu, z jakim przewodnikiem wilgotnym P, to natychmiast wywięzuje się elektryczność w miejscu zetknięcia a, elektryczność dodatnia zbiera się na płycie cynkowéj, ujemna na płycie miedzianéj; obiedwie jednak równoważą się ciągle mokrym przewodnikiem P; elektryczność dodatnia jako prąd przechodzi z cynku w kierunku strzałki dc przez wilgotną warstwę do płyty miedzianéj M i napowrót do miejsca zetknięcia; a ujemna przeciwnie z miedzi przez wilgotną warstwę do cynku. Jeżeli się mówi kiedykolwiek o kierunku prądu elektrycznego, to zawsze należy rozumieć kierunek prądu dodatniego.
Pojedyńczy element Volty, czyli najprostszą formę stosu łańcucha Volty, przedstawia nam figura 145. Z oznacza płytę zynkową (czyli cynkową), M płytę miedzianą, które zowią się elektro-
