Podczas nocy, mgły, śnieżnéj zadymki i silnego wichru, kiedy idącemu pociągowi niebezpieczeństwo zagraża, a o którém nie można go ostrzedz ani sygnałem optycznym, ani zwykłym akustycznym: używa się wtedy sygnałów pękających, czyli piorunujących, które z tego powodu, do rzędu akustycznych należą.
Fig. 142._Fig_142.jpg)
Sygnały te zwane petardami (fig. 142), składają się z płaskich kapsli, wyrobionych z grubéj blachy, a napełnionych substancyą piorunującą [1]; z pomocą zaś dwóch przylutowanych pasków blaszanych, utwierdzają się na szynach. Jeżeli koło parowozu najedzie na taki kapsel, to ten pęka z taką gwałtownością, że maszynista koniecznie usłyszeć go musi. Dla pewności kładzie się na szynie takich kapsli dwa, lub więcéj, jeden za drugim, z obawy, aby jeden nie był złym, lub nie został przez koło zrzuconym z szyny. Jeżeli pociąg skutkiem jakiego nieprzewidzianego wypadku, zmuszony jest zatrzymać się w drodze, a mgliste powietrze albo noc ciemna, nie pozwalają ostrzedz nadchodzących pociągów z jednéj albo z drugiéj strony: w takich razach umieszczać się zwykło takie sygnały na parę tysięcy stóp od przeszkody, tak z jednéj jak i z drugiéj strony.
W Anglii wynalazek sygnałów piorunujących, znakomicie zwiększył bezpieczeństwo na drogach żelaznych, gdzie często innych sygnałów, z powodu gęstéj mgły, używać nie można.
- ↑ Strzelnikan nied. 2go rtęci, inaczéj: rtęć piorunująca (Knallsaures Quecksilberoxyd, Fulminas hydrargyri, Fulminate de mercure) = C4 H2 N2 O4, Hg O, tworzy się: rozpuszczając 1 część rtęci w 12 cz. kw. saletrowego i do rozczynu tego dodając 11:12 cz. wyskoku 88% go. Chemia Zenona Hałatkiewicza, Tom 1, str. 496.
| Przewod. dla mech. | 27 |
