Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/428

– 382 –

 Używa się także sygnałów dawanych świstawką parową przez maszynistów, częścią publiczności, częścią służbie drogowéj, a częścią służbie pociągowéj. Publiczności i służbie drogowéj, można dać tylko jeden powszechnie rozumiany, przeciągły sygnał świstawką: „baczność.“ Ale służbie pociągowéj daje maszynista rozmaite znaki, np. do „zahamowania pociągu“ przez kilkakrotnie szybko powtarzające się świstanie; „odhamowanie“ przez dwa krótkie gwizdnięcia etc.
 Trzeci rodzaj znaków stanowią takie, którymi służba pociągowa porozumiewa się z maszynistą i pomiędzy sobą. Takie znaki najlepiéj jest dawać trąbkami, albowiem gwizdanie za pomocą gwizdków, do różnych prowadzi nieporozumień, zaś odgłos trąbki nie może być tak łatwo naśladowany i łatwo go od gwizdania odróżnić. Dają one znaki do odjazdu, na baczność i do hamowania. Tutaj zaliczają się także znaki: „niebezpieczeństwo“, „baczność!“ dawane przez konduktorów świstawką parową przez otworzenie jéj kurka za pomocą sznura idącego przez całą długość pociągu, i dla wszystkich konduktorów dostępnego. To urządzenie, którém i publiczności w razie nagłych wypadków daje się sposobność ostrzedz służbę pociągową, jest niezmierne ważne przy pociągach dróg żelaznych, zwłaszcza osobowych.
 Czwarty rodzaj sygnałów jest taki, których używa służba przeznaczona do pilnowania drogi. Te znaki najlepiéj także byłoby dawać za pomocątrąbek albo rogów. Ograniczają się one głównie na dawaniu znaku: „baczność!“ i używają się tylko w dnie mgliste, kiedy telegrafy optyczne stają się niewidzialnymi, kiedy niebezpieczeństwo się zwiększa, i kiedy większéj potrzeba jest ostrożności.
 Piąty rodzaj sygnałów dla służby drogowéj: stanowią dzwonki elektryczne; lecz o tych przy telegrafach elektrycznych mówić będziemy.