Aby przyczynom zwyczajnych wypadków na drogach żelaznych skutecznie zapobiedz, zakłada się zwykle płoty, baryery, śniégochrony etc.; lecz aby o przeszkodach napotykanych na drodze żelaznéj na daleką nawet odległość można było przesłać pośpieszną wiadomość i otrzymać potrzebną odpowiedź, daleko prędzéj niżeli samym pociągiem: używa się do tego celu telegrafów optycznych i elektro-magnetycznych.
Na niektórych drogach próbowano używać świstawek powietrznych, które przy pomocy rur ułożonych pod ziemią i przyrządu tłoczącego w nie powietrze, miały przesyłać znaki na wielkie odległości, wszakże sposobu tego zaniechano późniéj zupełnie. Sygnały akustyczne dzwonkowe na wielkie odległości połączone są z sobą za pomocą drutów elektrycznych; pospolicie jednak używa się ich do dawania miejscowych nadzwyczajnych znaków alarmowych. Tu należą także sygnały, za pomocą świstawek parowych, sygnały dawane za pomocą rogów i gwizdków, przez dozorców drogi, konduktorów i hamulcowych.
Sygnały optyczne są z daleka widzialnymi i dość łatwymi do kierowania i kontrolowania; można niemi formować wielką liczbę znaków, uwiadamiać o zaszłych wypadkach lub grożących niebezpieczeństwach; ale podczas nocy, sygnały optyczne dają powód do różnych pomyłek, a podczas mgławéj i nieczystéj atmosfery, całkiem są nie do użycia.
