Morsego składa się z samych grupek punktów i linijek, widoczném jest przeto, że z pomocą dwóch tarcz lub dwóch świateł, można było przesyłać na pewne większe odległości, wszystkie głoski i wyrazy.
Telegrafia akustyczna udziela bezpośrednio wiadomości na miejsca odległe, za pomocą głosu. Głos ludzki niewzmocniony żadnym środkiem, jak również trąbki, piszczałki, dzwonki i rury do mówienia służące, przesyłają ten głos, tylko na nie wielkie odległości; w rurach zaś rozchodzi się on do daleko większych odległości i daleko prędzéj, jak w otwartém powietrzu.
Z licznych doświadczeń wiadomo, że rozchodzenie się głosu w wodzie jest 4 razy, w żelazie 10½ razy większe jak w powietrzu; że nawet bardzo słabe głosy pod wodą, na kilka mil słyszeć się dają. Ale pomimo tak wielkich korzyści, rury tego rodzaju do rozprowadzania głosu, z powodu olbrzymich kosztów, nie dadzą się w telegrafie na wielką skalę używać. Za pomocą ciał wklęsłych i twardych, a do tego dobrze wyszlifowanych (z metalu, kamienia etc.), formy owalnéj (eliptycznéj i parabolicznéj), można głos na wielkiéj powierzchni zgromadzać i następnie takowy na pewien punkt naprzeciwko leżący przerzucić, gdzie okaże się daleko silniejszym. W ten sposób urządzają się sale akustyczne, jak: kościoły, oratorya, teatra i sale muzyczne [1].
Można także używać apparatu elektrycznego Morseʼgo jako telegrafu akustycznego, jeżeli go połączymy z dzwonem i gdy dłuższe uderzenia czyli dźwięki uważać będziemy za kreski, a krótsze za punkta.
- ↑ Obacz bardzo interesującą broszurkę p. Stanisława Przystańskiego, professora uniwersytetu warszawskiego pod tytułem: O Akustyce sal przeznaczonych na liczne zebrania. Warszawa, w drukarni J. Ungra, 1861 r.
