w odległości 5 do 6 mil widzialnemi być mogły. Steinheil próbował znowu, światło słoneczne, zastąpić w nocy światłem Drummonda. Villalongue w telegrafach dziennych i nocnych na dwóch przeciwnych stronach wieży, urządził okrągłe tarcze, z czarnéj blachy z otworem białym 6–9 stóp długim, 7 cali szerokim, opatrzonym przezroczystą massą, którą w nocy można było oświetlać. Tarcze te mogły się na wspólnéj osi obracać, a pasy białe poprzeczne na tarczach, zastępowały ramiona w telegrafie braci Chappe.
W roku 1867 na wystawie paryzkiéj, pułkownik austryacki Eder przedstawił telegraf, którego trzy tarcze, stanowiły wierzchołki trójkąta równoramiennego; tarcze te stają się dla obserwującego niewidzialnemi, jeżeli obrócone będą o tyle około swéj pozioméj osi, że zwrócone zostaną do niego swoją wazką stroną. W nocy za tarczami umieszczają się lampy ze zwierciadłami wklęsłemi, które można zasłaniać, odpowiednio obracając tarcze.
Telegrafy elektryczne usunęły na bok telegrafy optyczne; nie tylko dla tego, że kierowanie niemi było trudne i powolne, ale nadto, że dawanie znaków w nocy podczas mgły, dészczu i śniégu, częstokroć było niemożliwém. Jakkolwiek dłuższych optycznych linij nigdzie już nie napotykamy, jednakowoż takowe w celach i potrzebach chwilowych, mianowicie militarnych, aż do czasów kampanii krymskiéj (1855) przetrwały. Mają one te zaletę, iż nie łatwo uszkodzonemi być mogą. W czasie oblężenia Wenecyi (1859) używano już telegrafów Morsego i dwóch tarcz we dnie, które w nocy zastępowano dwoma światłami. Ukazanie się jednéj tarczy lub jednego światła, oznaczało punkt; ukazanie się dwóch tarcz lub dwóch świateł, linijkę, a ponieważ alfabet
