Aby lokomotywę uczynić zdatną do wszelkiego rodzaju transportów, musiano się przedewszystkiém starać powiększyć jéj siłę parowania, przez zwiększenie powierzchni ogrzewalnéj. Niektórzy inżynierowie powiększyli kocioł, a dla równowagi dawali szersze koleje; kiedy inni, pozostawszy przy zwykłéj szerokości drogi, innemi środkami starali się powiększyć siłę parowania.
R. i W. Hawthorn zbudowali kocioł, w którym płomień przechodził raz przez całą długość kotła, a potém innemi rurami napowrót wracał, aby siłę ogrzewalną paliwa dokładniéj zużyć.
Aby zaś do cylindrów można było jak najsuchszą parę wprowadzać, urządzili w dymnicy osobną komorę, w któréj się para przed wejściem do cylindrów przegrzewała; byli oni również pierwszymi, którzy prowadząc parę osobną rurą, przez górną część parnika, starali się ją uchronić od zabierania ze sobą wody do cylindrów. Clapeyron w r. 1839 na drodze żelaznéj z Paryża do St. Germain, pierwszy zastósował do lokomotyw stałą expansyę, przyczém przez właściwe ustawienie mimośrodu i przyśpieszenie, oraz rozszérzenie płaszczyzny nakrywającéj upusty parowe, rozszerzanie pary (expansyą) do 5⁄12 skoku tło-
