Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/41

– XXIX –

przednią podstawę lokomotywy. Wynalazek niezmiernie ważny, przy przejeżdżaniu krzywizn.
 Norris i Stephenson byli również pierwszymi, którzy prawie jednocześnie (Stephenson już w r. 1835) cylindry parowe umieścili na zewnątrz dymnicy.
 Dla powiększenia szybkości jazdy, inżynier Brunnel, który drogę Great-Western zbudował, przez zastósowanie kół pociągowych o wielkiej średnicy (7' do 8') zwiększył szybkość maszyn na 7 do 9 mil angielskich, w ciągu jednej godziny. Dla zmniejszenia jednak niedogodności przy takich wysokich kołach, Harrison zbudował maszynę, któréj szybkość przy nizkich kołach pociągowych powiększył, przez pomieszczenie między nieimi kół zębatych; przyczém kocioł stał na jednym wozie czyli podstawie, cylindry zaś i mechanizm roboczy lokomotywy na drugim, a każdy z nich spoczywał na 4-ch kołach.
 Gillingham i Winans w Baltimore (w Ameryce) 1837 r., przy budowie swoich lokomotyw, pierwsi zastósowali zmienną expansyę; wynalazek ten jednak nie był zupełnie dokładnym. Z każdéj strony osi pociągowéj, umieszczone były po trzy mimośrody, któremi można było z pokładu maszynisty poruszać stawidła, stósownie do potrzeby za pomocą drążka i to albo bez expansyi, lub téż dwoma różnymi stopniami expansyi. R. i W. Hawthorn w Newcastle (1837) byli pierwszymi, którzy urządzili kierownik z 4-ma stałymi mimośrodami, po dwa do każdego starwidła, z których jeden do jazdy na przód, a drugi do jazdy wstecznéj, służyły. Urządzenie to aż dotąd jest w powszechnem użyciu.