i sposób Crosleyʼa (1839) telegrafowania za pomocą jednéj rury i 10-ciu rozmaitych na zbieralniku powietrza zawieszonych ciężarów.
W nowszych czasach zastósowano z bardzo dobrym skutkiem, przyrządy rurowe na podobieństwo kolei atmosferycznych, w których puszki lub małe wózki napełnione listami, mogły się przesuwać z jednego miejsca na drugie w skutek zrobionéj próżni w rurze z przodu puszki albo wózka. W Paryżu w roku 1867, ten sam skutek otrzymywano znowu za pomocą ciśnienia wody. Ale takie sposoby przesyłania listów, nie są komunikacyami telegraficznemi.
Dla domowego użytku, zaleca się bardzo dowcipny pneumatyczny telegraf, zwany także dzwonkiem atmosferycznym. Wr. 1863 urządzony ten aparat, po raz piérwszy w warsztatach mechanicznych drogi żelaznéj Górno-Szlązkiéj we Wrocławiu, a w r. 1867 na międzynarodowéj wystawie w Paryżu okazywany, składa się z rurki ołowianéj 3 millimetry otworu mającéj, umieszczonéj na ścianie zwykle pod sufitem i zakończonéj rurką i pustą kulką gutaperkową wielkości pięści. Drugi koniec owéj rurki, zakończony jest denkiem bardzo elastyczném, które za naciśnieniem gutaperkowéj kulki, w skutek wypchniętego powietrza nadyma się mocno i to tyle razy, ile razy ściśniemy kulkę; tym sposobem wprawia się w ruch przyrząd dzwonkowy, który daje znaki, mogące być nie tylko słyszanemi, ale i widzialnemi. Przyrządy te są tańsze i praktyczniejsze od tego rodzaju dzwonków elektrycznych, używanych zwykle po hotelach i w większych domach prywatnych.
Już Bramah w r. 1796, a Tabourin w r. 1867 w Lyonie, używali rurek 1½ calowéj średnicy, zagiętych od góry i napełnionych wodą, opatrzonych tłoczkami. Przez wtłaczanie lub
