pojedynczych słów i odpowiednią liczbę znaków, pisze się je obok siebie w książkę na podobieństwo słownika, a następnie telegrafuje się każde słowo swym właściwym znakiem; albo jak się to powiększéj części zdarza, umawia się o każdą literę, o każdą cyfrę i o każdy znak pisarski i przesyła się wiadomości syllabizująco. Takie właśnie cząstkowe przesyłanie wiadomości, jest charakterystyką komunikacyj telegraficznych.
Ponieważ znaki telegraficzne tylko wyjątkowo mogą być udzielane czuciem, przeto mamy tylko do wyboru: pomiędzy znakami widzialnymi i słyszalnymi. Ale tak słyszalne jak i widzialne znaki, mogą być przesłanymi albo wprost z jednego miejsca na drugie i przedstawić się oku za pomocą telegrafów optycznych, lub dać się usłyszeć uchem, za pomocą telegrafów akustycznych; lub téż używa się jakiego sposobu pośredniego, aby przesyłać znaki z jednego miejsca na drugie. Pomijając tutaj dzwonki poruszane za pomocą drutów, ponieważ ich zastósowanie ogranicza się tylko do bardzo małéj przestrzeni, to mamy jeszcze inne środki pomocnicze, a mianowicie: powietrze atmosferyczne, wodę i elektryczność, które oddają nam swe usługi, za pomocą telegrafów pneumatycznych, hydraulicznych i elektrycznych.
Projekt Rowleyʼa (1838), aby połączyć z sobą dwie stacye w odległości 10-cio milowéj, sześcioma rurami ołowianemi, i za pomocą zbiornika powietrza na jednéj stacyi ustawionego, wypuszczać bulki powietrzne w drugim zbiorniku wodnym, ustawionym na drugiéj stacyi, tak samo małe znalazł zastósowanie jak{| align="center" width=95% | Przewod. dla mech. || 26 |}
