Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/409

– 363 –

 Zadawane maszyniście pytania, nie powinny się oczywiście odnosić do rzeczy czysto naukowych, ale powinny mieć na względzie przede wszystkiém praktykę; niezbędną jest jednak rzeczą, aby tyle przynajmniéj naukowego wykształcenia posiadał, któreby mu dało możność zrozumieć siły przyrody, z jakiemi ma do czynienia. Gdyby się nie odznaczał stroną naukową, nie byłoby żadnej różnicy pomiędzy nim a jego pomocnikiem, który po pewnym czasie, potrafi także dobrze swoją maszynę prowadzić.
 Taki maszynista, który obok praktycznéj znajomości swojego przedmiotu i zdrowego rozsądku, posiada jeszcze umysłowe wykształcenie, będzie miał zawsze przed takim maszynistą pierwszeństwo, który lubo dobrym będzie mazynistą, ale którego wiedza naukowa jest żadna.
 Z pomiędzy wszystkich urzędników dróg żelaznych, służba parowozowa ma obowiązki najcięższe i najniebezpieczniejsze: gdyż nie tylko wystawiona jest na przypadkowe kalectwa, ale także w skutek ciągłéj jazdy, zużywa się cały jéj organizm i dla tego taki rodzaj obowiązków przygotowuje wcześniéj inwalidów, aniżeli inne gałęzie służby. Dla tego téż jest tém większym obowiązkiem maszynistów, wszelkich możebnych używać środków, aby przyczyny podobnych następstw o ile można starali się usuwać, a przynajmniéj łagodniejszémi uczynić.
 Co się tyczy gwałtownego kalectwa, to przeciwko temu, jedynie ostrożność zalecać można; gdyż codzienne przestawanie i oswojenie się z niebezpieczeństwem, daje łatwą sposobność zapomnienia maszyniście i jego pomocnikowi, że takowe wciąż istnieje, i że zawsze przez cały czas pełnienia obowiązków, ani na krok nie opuszcza go nigdy. Jakkolwiek instrukcye najwyaźniéj zakazują wskakiwania na maszynę w czasie jéj biegu; jednakowoż to powtarza się ciągle i daje nieraz powód do szkodliwych wypadków. Inna z główniejszych przyczyn niebezpiecznych wypadków, jakim podlegają maszyniści i ich pomocni-