Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/408

– 362 –

dania ich pomocy dla zaradzenia złemu i zapobieżenia nieszczęściu. Dla tego na maszynistów wybiera się ludzi silnych, porządnych i praktycznym obdarzonych rozumem. Powinni się więc odznaczać przytomnością umysłu, punktualnością i ochędóstwem, a nawet samą powierzchownością ku sobie nęcić. Trudno jest. jednak o takich ludzi pod każdym względem doskonałych: aby i powyższym warunkom odpowiadali, i rzemiosło swoje dobrze znali.
 Prowadzenie na własną rękę parowozu, można tylko takiemu maszyniście powierzyć, który już długi czas sprawował obowiązki palacza, który długiém doświadczeniem obeznał się dobrze z szczegółami służby i poznał niedostatki maszyny i części do niéj należących. Bierze się na to ludzi warsztatowych, którzy umiejąc rzemiosło i mając pojęcie o budowie machin, najwięcéj kwalifikują się na maszynistów. Nie koniecznie jest brać bardzo zdolnych rzemieślników, gdyż roboty maszynisty tego nie wymagają, ale raczéj wymagają siły fizycznéj i przytomności umysłu. Dobrze jest także wybierać na maszynistów: ludzi mających także niejakie szkolne wykształcenie, a przynajmniéj umiejących pisać i rachować; gdyż choćby umiarkowane ukształcenie szkolne, czyni już człowieka delikatniejszym w obcowaniu z swymi podwładnymi, kolegami, zwierzchnikami i względem publiczności, którą przewozi i któréj służy.
 Maszynista przy egzaminie da najlepszy dowód znajomości swego fachu, jeżeli o swojéj maszynie tłumaczy się jasno i zrozumiale; gdyż jeśli tylko pewny jest swojego, w każdéj chwili umie się oryentować, i na każde zawołanie, umie swoje myśli odpowiedniemi ubrać słowami. Tłomaczenie się zaś jego, jak się to często na egzaminie wydarza: iż on to wszystko rozumié, ale nie może się tylko dobrze wytłumaczyć, nie powinno zasługiwać na uwagę, gdyż wtedy z pewnością nie zna on swego przedmiotu.