Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/390

– 344 –

 a)   Termometr (ciepłomierz) Schefflerʼa. Jest to zwyczajny termometr, wpuszczony do środka kotła w ten sposób, że dolny jego koniec zanurza się w massie wody, a na górnéj jego stronie, znajduje się podziałka ze stopniami przegrzanéj wody, i skala z odpowiednią liczbą atmosfer.
 Przez porównanie stopni termometru z ciśnieniem na manometrze, maszynista jest w możności dostrzedz przekroczenie normalnego punktu wrzenia wody, i stopień niebezpieczeństwa rozpoznać. Termometr ten jak widzimy, służy tylko do rozpoznania niebezpieczeństwa, ale nie do usunięcia onego.
 Przegrzanie się wody może nastąpić tylko po długim spoczynku maszyny. Kocioł, w którym woda podczas spoczynku maszyny znajduje się w ustawicznym ruchu, nie będzie nigdy zagrożony eksplozyą.
 Zamykając odpływ pary, woda z łatwością przechodzi w stan spoczynku i przestaje się bałwanić; dla tego maszynista w czasie każdego postoju, winien wodę do kotła pompować, aby ją utrzymać w ruchu, a tém samém przegrzaniu się jéj zapobiedz. Przez samo puszczenie w ruch pompy albo smoczka, konsumuje się już pewną ilość pary w kotle zamkniętéj, co samo przez się sprawia, że woda nie przestanie się burzyć. Zewszechmiar zaleca się zasilanie kotła smoczkiem, gdyż takowe odbywając się wolno, cały ciąg pauzy może wypełnić, gdy maszyna stoi.
 Prócz tego, alimentując kocioł smoczkiem, wciąga się zarazem z wodą znaczną ilość powietrza, które opiera się także przegrzaniu wody. Dufour radzi nieprzerwanym strumieniem wprowadzać do kotła gazy, lub je w nim obudzać za pomocą słabego prądu bateryi galwanicznéj na zewnątrz kotła ustawionéj, wpuszczonego po drutach lub platynowych paskach, dość głęboko w wodzie wewnątrz kotła zanurzonych.
 Wywiązujący się gaz za pomocą tego galwanicznego prądu, ma podobno wystarczać do przeszkodzenia przegrzewaniu się wody.