2. Zapobieganie tworzeniu się kamienia kotłowego [1].
а) Przez wypędzenie, szlamu z kotła, po każdéj większéj jeździe za pomocą, ekstrakcyi, czyli wypuszczając wodę z kotła pod ciśnieniem pary.
b) Przez częste, co dwa tygodnie powtarzające się czyszczenie kotła, a mianowicie jego powierzchni ogrzewalnéj.
c) Przez użycie środków chemicznych.
Te ostatnie bywają nadzwyczaj liczne, jako to: kora dębowa, soda, melas, ziemniaki, tłuczone szkło it. p. Podług czynionych w tym względzie doświadczeń, materye powyższe nie dopuszczają łączenia się z sobą cząstek ziemnych w wodzie zawartych i osadzania się ich w kotle w postaci kamiennéj powłoki, ale osiadają pod postacią szlamu. Soda czyści wodę z tłuszczów dostających się z nią do kotła, które podług najnowszych spostrzeżeń, mają być powodem prędkiego tworzenia się kamienia kotłowego.
d) Przez powleczenie powierzchni wewnętrznych ścian kotła, cienką warstwą miedzi. Tą powłoką miedzianą, zabezpiecza się kocioł od rdzewienia, bo na gładkiéj powierzchni miedzianéj, osad nie czepia się tak łatwo jak na żelaznéj, która przez rdzę chropowacieje. Trwałość takiego kotła staje się trzy razy dłuższą.
e) Przez ogrzanie wody w tendrze, części stałe w wodzie zawarte i wszelkie nieczystości w znacznéj ilości osadzają się już w tendrze, a do kotła idzie woda daleko czyściejsza, aniżeli gdyby ją w stanie zimnym pompowano; z tego téż powodu, szlam i części tworzące osad kamienny na powierzchni ogrzewalnéj kotła, znakomicie się zmniejszają.
- ↑ Obacz: w Dzienniku Polytechnicznym braci Marczewskich, z r. 1862, artykuł o kotłach parowych, str. 85.
dʼAbuisson, ingénieur en chef directeur des mines, Paris, chez Victor Dalmont.
