Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/37

– XXV –

Stephenson i Wood pierwsi w roku 1815 zbudowali maszynę, w któréj przeniesienie siły tłoka na koła zachwytowe albo pociągowe bezpośrednio, bez pomocy kół zębatych, dokonaném zostało. Dla zapobieżenia niszczeniu się szyn ciężarem maszyny, podówczas jeszcze zbyt słabo robionych, ciężar ten na sześć a późniéj, na ośm par kół rozdzielono (1820 r.)
 Do zapasowéj wody zużywanej przez maszynę, użyto małego cztero-kołowego wózka transportowego, na którym leżała beczka, a z téj za pomocą pompy i rękawa skórzanego, wodę do kotła doprowadzano. Cylindry stały pionowo i częścią w kocioł wchodziły, a korby względem siebie były pod kątem prostym. Ta lokomotywa wraz z tendrem ważyła 10 tonn i mogła już 40 tonn ciężaru, w ciągu jednéj godziny, półtory mili polskiéj pociągnąć. Hackwoorth w 1825 r. urządził stojące cylindry po obydwóch stronach kotła, i działanie tłoków przeprowadził na jednę i tęż samą oś pociągową.
 Dla ochronienia zbytniego niszczenia się obwodów kół żelaznych lanych, Mikołaj Wood opatrzył takowe obręczami z kutego żelaza, które się bardzo praktycznemi okazały i dały początek, pierwszéj walcowni żelaznéj w Bedlington 1827 r. Robert Stephenson syn znakomitego Jerzego, opatrzył lokomotywę długimi kotłami cylindrowymi, przez które przechodziły rury płomienne po 20 cali średnicy mające. Trzony tłokowe obydwóch cylindrów każdy z osobna, były z krzyżulcami połączone, które suwały się w przewodnikach i w których trzony od korb, zaczepione były ruchomo, działając każdy na jedną korbę osi pociągowéj, kół przodkowych. Korby stały wzajemnie do siebie pod kątem prostym, a oś kół przodkowych