o długość jego obwodu postąpi. Biorąc np. drogę od stacyi A (Warszawa) do stacyi B (Skierniewice) równą 8,943 mil (62,6 wiorst), czyli 38646,11 sążni pols.= 231876,66 stóp pols., którą należy w 92 minut przejechać; jeżeli w przybliżeniu weźmiemy obwód koła pociągowego = 16I, to dla przebieżenia drogi od A do B: koło pociągowe musi się 231876,6616= 14492,29 razy obrócić. Jeżeli zaś koło pociągowe w 92 minutach robi 14492,29 obrotów, to na każdą minutę 14492,2992= 157,525 takich obrotów przypada; co łatwo jest obliczyć z ruchu krzyżulca, z liczby uderzeń łożysk korbsztangowych, wentyli pompowych etc. porównywając takowe z zegarkiem.
Ażeby maszynista mógł w nocy czuwać ciągle nad bezpieczeństwem swego parowozu, to takowy winien być dobrze oświetlony; a dla uniknienia spotkania się z drugim przeciwnym pociągiem, przed dymnicą winny być wystawione dwa sygnały latarniowe ze światłem czerwoném.
Służba rezerwowa maszynisty wymaga sumienności i jak największéj przezorności.
Parowóz rezerwowy powinien zawsze być gotowy do wyruszenia w drogę, kiedy wypadnie:
1°) Jechać z pomocą, gdyby w drodze będąca maszyna, w skutek jakiegokolwiek wypadku stanęła.
2°) Pomagać maszynie długim pociągiem zbyt obciążonéj.
3°) Przesuwać i porządkować, czyli ranżerować wagony na stacyi.
