w użycie tego oleju, przekonano się, iż daje 60oo oszczędności w stosunku do oleju rzepakowego.
Ostatniemi czasy, na kolejach austryackich, wprowadzono znowu w użycie filtrowany oléj skalny, który w połączeniu z małą ilością oleju zwierzęcego albo roślinnego, staje się wybornym smarem. Koleje cesarza Ferdynanda i cesarzowéj Elżbiety, używając oddawna smarów mineralnych, oszczędzają corocznie w porównaniu z olejem rzepakowym, do 6000 rubli.
W końcu nadmienić wypada, o jednym jeszcze bardzo tanim smarze, mianowicie o wodzie mydlanéj, któréj w r. 1847 naśladując amerykanów, próbowano na kolei Lipsko-Drezdeńskiéj; próby wypadły bardzo pomyślnie, gdyż osi po kilkunasto-godzinnéj jeździe, wcale się nie grzały. Ale woda, w któréj się mydło rozpuszcza, powinna być destyllowana, gdyż woda rzeczna lub źródlana, rzadko jest wolną od soli, które szkodliwy wpływ na żelazo i na mosiądz wywierają; oprócz tego, czopy osi powinny być wciąż i obficie taką wodą polewane, z powodu szybkiego jéj parowania, a więc ustawicznego dozoru potrzebują. Ostatniemi czasy, próbowano także wody mydlanéj i na kolejach francuzkich wschodnich, a niejaki Piret na wystawie paryzkiéj w r. 1867 przedstawił model maźnicy, umyślnie do tego celu zbudowanéj. Z powodu jednak wielkich trudności w zastósowaniu, środek ten mimo swéj taniości, nie zdołał dotąd nigdzie wyrugować z użycia smarów olejnych.
Do uszczelnienia buksów pakunkowych, używa się konopnych warkoczy nasyconych łojem, przytłoczonych równo nakrywkami i za pomocą śrub dociągniętych. Przy takiém ściskaniu uważać należy, ażeby pokrywka górna nie więcéj była dociągnięta jak tego koniecznie szczelność wymaga. Każde silniejsze ściśnienie pakunku, utrudnia tylko niepotrzebnie ruch
