Sposób przyrządzania takiego smaru jest następujący:
Stósownie do wielkości kotła, napełnia się go tłuszczami w wyżéj podanym stosunku; zostawiając w kotle od góry 130 do 155 milim. wolnéj przestrzeni. Następnie topi się rzeczone tłuszcze aż do temperatury 150°C., a w czasie topienia ustawicznie miesza. Po osiągnięciu powyższéj temperatury, ciecz wylewa się do kadzi, w których spokojnie zastyga, a po zastygnięciu używa się ją jako środek smarowniczy.
Innego rodzaju smar stały używany był na kolei francuzkiéj Orleańsko-Zachodniéj, który składał się z następujących części:
| w lecie | w zimie | na wiosnę i w jesieni. | |
| Z łoju .... | 40 | 25 | 30 |
| Z tranu rybiego | 12½ | 22½ | 50 |
| Z sody ... | 2½ | 2½ | 2 |
| Z wody ... | 45 | 50 | 38 |
Dopiéro przed dziesięciu laty na rozmaitych kolejach niemieckich, mianowicie: z Altony do Kielu na kolei Wilhelma, Berlińsko-Szczecińskiéj, Starogrodzko-Poznańsko-Głogowskiéj, i na Dolno-Szlązkiéj, wprowadzono smary ciekłe gęstości szmalcu gęsiego, szczególniéj dla tego, że takie smary są ekonomiczniejsze i oddzielnych smarowników nie potrzebują; tudzież że smarowanie uskuteczniać się może peryodycznie w warsztatach, przez co kontrola smarów nadzwyczaj staje się prostą. Taki smar jest daleko tańszym, a przez dodanie do niego niedokwasu ołowiu, staje się do potrzeb domowych zupełnie nieużytecznym, a zatém nie podlega kradzieży.
Skład smarów używanych dotąd przy wagonach, traktowany jest przez niektórych fabrykantów jako tajemnica; znajdują
