a dopiéro po dokładném przekonaniu się, że wszystko jest w należytym porządku i stanie, można maszynę w ruch puścić.
Maszyna, przed pójściem do jazdy, znajduje się zwykle w remizie, opatrzonéj wodociągiem, odpowiedniemi kranami i kiszkami gutaperkowemi. Połączywszy jednę z owych kiszek z kotłem, napełnia się takowy wodą o 4 cale, czyli 100 milimetrów wyżéj nad linię ogniową, czyli do połowy szkiełka. Zasilając kocioł wodą, należy wypuścić na zewnątrz znajdujące się w nim powietrze, w tym celu otwiera się kurki probiercze i wodoskazowe. Niebezpiecznie zaś jest w takich razach otwierać przepustnicę dla wypędzenia powietrza, gdyż łatwo można zapomnieć o jéj zamknięciu, a po sformowaniu się pary, maszyna sama przez się w niewłaściwym czasie mogłaby się poruszyć. Ważną przeto jest przestroga, aby maszynista zapalając pod kotłem, pamiętał zawsze drążek czyli lewar kierownika, ustawić na środku grzebienia, aby przynajmniéj przez odcięcie ruchów szybra, przedwczesny ruch maszyny wstrzymać. Należy również wtedy i zawsze kiedy parowóz znajduje się w spoczynku przyciągnąć mocno hamulce od tendra.
Po napełnieniu kotła wodą aż do średniego kurka probierczego, czyli do połowy szkiełka wodoskazu, należy dopiero ogień rozniecić; przyczém zamyka się kurki probiercze i wodoskazowe, odpływ jednak pary do tendra zostawia się otwarty. Aby zaraz pierwszą tworzącą się parę użyć można było do rozgrzania wody znajdującéj się w zbiorniku tendra, rozumie się samo przez się, iż tenże zbiornik należy wodą napełnić przed rozpoczęciem palenia. Jeżeli woda w kotle jest zimną, palenie powinno się rozpocząć przed odjazdem na 3 lub 4 godziny. Maszynista wraz z palaczem, powinni najmniéj na półtory go-
