Drugi okres: od wydoskonalenia kotłów rurowych, do wynalezienia kierownika, z czterema stałymi mimośrodami (excentrykami) — od roku 1830 do 1837.
Trzeci okres: od wynalazku tego kierownika, aż do urządzenia przez Stephensona kierownika kulisowego i długich kotłów rurowych, t. j. od r. 1837 do 1842.
Czwarty nakoniec okres, od zaprowadzenia maszyn z kierownikami z expansyą zmienną, aż do najnowszych czasów, t. j. od r. 1843 do 1870.
Wynalazcy stałych maszyn parowych: Dyonizy Papin, Jakób Watt i wielu innych, próbowali już zastosować siłę pary do ciągnienia wozów, a nawet Jakób Watt w r. 1784 wziął patent na przyrząd parowy, mający służyć do ciągnienia wagonów po kolei żelaznéj. Ale dopiero Olivier Ewans w Ameryce, zbudował taki wóz parowy, który chodził po kolei żelaznéj. Pierwsza lokomotywa nazwana przezeń Orucler Amphibolos, ukończoną wprawdzie była w r. 1801, jednakże dopiero zimą r. 180¾ o tyle uzupełnioną została, że w obec 20-tu tysięcy osób, po ułożonych żelaznych szynach, ulice Filadelfii przebiegać mogła. Szczupłe jednak środki pieniężne, jakiemi Ewans rozporządzał, nie dozwoliły mu dłuższéj drogi z szyn ułożyć i o prawdziwéj użyteczności téj maszyny, swoich ziomków przekonać; a nawet
