były naprężone, to cały pociąg stanowiłby jednę sztywną massę, któraby się nie mogła przez krzywizny przesuwać. Wagony przeto, powinny się znajdować w pewnéj odległości od siebie, a łańcuchy je łączące, powinny swobodnie wisieć. Warunek ten jest tym konieczniejszy, im maszyna ma cięższy pociąg prowadzić, gdyż tym sposobem, porusza z miejsca każden z osobna wagon, a nie potrzebuje naraz pokonywać tarcia, całéj bezwładnéj massy pociągu.
Wyobraźmy sobie teraz, że cała ta massa znajduje się w ruchu i naraz maszyna zostaje zahamowaną lub zatrzymaną, skutkiem jakiejkolwiek przyczyny; w takim to wypadku, wagony w swoim biegu nagle zatrzymane, będą o siebie uderzać, to jest: następniki o swe poprzedniki. Ponieważ zaś obładowane wagony ważą po 120 do 450 centnarów, to gdyby się uderzenia wielu takich rozpędzonych mass naraz z sobą połączyły, wtedy zgruchotanie pociągu, musiałoby bezwarunkowo nastąpić, gdyż ścierałyby się z sobą twarde i niesprężyste przedmioty. Wypadek ten byłby jeszcze daleko niebezpieczniejszym przy wykolejeniach i w czasie innych nieszczęśliwych wydarzeń. Dla téj to zatém przyczyny, na ścianach szczytowych wagonów, umieszczają się sprężyste przyrządy, które jako ciała miękkie, uderzenia w sobie pochłaniają i mniéj szkodliwemi czynią; a takie przyrządy zowią się pospolicie: buforami.
Robiono je niegdyś z mocnych cylindrycznych poduszek, żelaznemi obręczami opatrzonych i końskiém włosiem wysłanych. Wkrótce jednak postrzeżono, że sprężystość ich nie wystarczała i dodawano do nich długie stalowe resory. Bardzo dobre dawne urządzenie, używane we Francyi na kolei Roueńskiej, przedstawia nam figura 112ta w rzucie poziomym. BBBB są to przyrządy, które się mają dotykać t. j. bufory.
