Semmeringu, dochodzą nawet do 400 koni parowych. Maszyny towarowe poruszają ciężary na drodze pozioméj, wynoszące od 12 do 20 tysięcy centnarów, z chyżością 3 do 3½ mil na godzinę i zużywają na jednę przebieżoną milę, 150 do 300 funtów dobrego węgla i parują przeszło 6 tysięcy funtów wody w przeciągu jednéj godziny. Ekonomia ich siły tak dziś wysoko posuniętą została, że do pociągnięcia jednego centnara ciężaru po długości jednéj mili, nie potrzeba nawet spalić 3⁄100 funta dobrego koksu.
Siła parowozów osobowych, dochodzi od 100 do 200 koni parowych. Bardzo, dobrze urządzone parowozy tego rodzaju, przebiegają w godzinie czasu 7 do 9 mil, z ciężarem 800–1000 centnarów. Prędkość maszyn nie da się jednak dokładnie ocenić podług zużytego czasu, jakiego potrzebują pociągi do przebycia wielkich odległości. Spoczynki, zwalnianie! biegu przyjeżdżając nastacye i wolne ruszanie z miejsca, pokazują czas daleko większy, a niżeli jest istotnie potrzebny; jeżeli jednak pociąg pośpieszny ma przebyć drogę 30 mil długą, na 6 do 7 stacyj podzieloną w przeciągu 5-ciu godzin czasu, to maszyny muszą biedź z średnią chyżością 7–7½ mil na jedną godzinę.
Materyały z jakich się parowozy budują, są następujące: żelazo kute, żelazo lane, miedź, bronz, mosiądz i stal; drzewo zaś i inne materyały, podrzędne zajmują tu stanowisko.
Następująca tablica przedstawia w przybliżeniu stosunek wagi rzeczonych materyałów, użytych do budowy parowozów.
