woda, przez co zapobiega się choć w części tworzeniu się w kotle tak zwanego kamienia kotłowego. Aby parę wychodzącą z cylindrów zmusić do wpływania w tender, powinien maszynista cokolwiek dmuchawkę przymknąć za pomocą klapy. Takie ogrzewanie wody, winno się odbywać nadzwyczaj ostrożnie, zwłaszcza przy zjeżdżaniu z góry, lub dojeżdżając do stacyj, kiedy tłoki przesuwają się bez pary; wtedy albowiem może nastąpić wypadek, że cylindry parowe, stawszy się pompami ssącemi, wciągną do siebie wodę tendrową, w skutek czego, albo się zgruchoczą, lub inne części maszyny na wielkie szkody narazić mogą [1].
Dla zapobieżenia takim wypadkom, umieszcza się w rurze parowéj, komunikującéj z tendrem, tak zwany wentyl powietrzny (Luft-Ventil), który otwiera się zawsze ku wewnątrz i wpuszcza do rury powietrze, ile razy tłoki posuwają się w cylindrach bez udziału pary, a tym sposobem zapobiega się wpadaniu wody do cylindrów. Jeżeli woda tendrowa zanadto zostanie ogrzaną, w takim razie pompy przestają kocioł zasilać, albowiem tworząca się para zapełnia wszystkie przestrzenie pompy i nie dopuszcza tworzenia się potrzebnéj próżni. Téj niedogodności zapobiega się znowu za pomocą tak zwanych dzwonów powietrznych, które umieszczają się tuż pod wentylami ssącymi. W tych dzwonach powietrznych zgromadzona para i powietrze, ściskane są przez wodę tendrową wyżéj po nad dzwonem stojącą, skutkiem czego, w czasie ssania pomp, wodę do zasilania służącą, wpychają z wielką siłą do kotła, a tym sposobem pompy zasilające, nie przestają swéj funkcyi spełniać.
- ↑ Sposób ogrzewania wody w tendrze za pomocą pary zużytéj, wychodzącéj z cylindrów, jest w użyciu na kolejach austryackich.
