Dla oszczędności paliwa i dla jednostajnéj produkcyi pary, bardzo jest ważném, aby woda, którą się kocioł zasila, była poprzednio ogrzaną; albowiem im cieplejszą jest woda zasilająca kocioł, tém mniéj potrzeba cieplika dla przyprowadzenia jéj do punktu wrzenia, w którym się parowanie odbywa. Ogrzewanie to wody tendrowéj, uskutecznia się dwojakim sposobem:
1° albo ogrzewa się wodę poprzednio na stacyach wodnych i dopiéro do tendra prowadzi, lub:
2° ogrzewa się ją w samym tendrze. W tym drugim przypadku, prowadzi się z kotła zbytnią parę odpowiedniemi rurami na boku kotła umieszczonemi, a to w czasie spoczynku maszyny, lub téż, co jest jeszcze lepiéj, parę zużytą z cylindrów parowych, jak to ma miejsce przy maszynach kondensacyjnych.
Ale wody tendrowéj nie należy aż do punktu wrzenia doprowadzać, gdyż tworząca się para, na tłoki pomp szkodliwy skutek wywiera i takowe psuje. Przy użyciu smoczków Giffard’a do zasilania kotłów, temperatura wody zasilającéj nie powinna 45° przekraczać. Przez ogrzanie wody tendrowéj, osadzają się cząsteczki ziemne na dnie tendra, a do kotła dostaje się czysta
sammten Eisenbahnwesens, Mannheim, 1861, str. 309. Drogę tę, ze wszech miar podziwienia godną, pod glówym kierunkiem inżyniera Ghega, budowali między innymi inżynierowie: Pilarski, Szynglarski i A. Lewicki; ten ostatni obecnie inżynier drogi źelaznéj Warszawsko-Bydgoskiéj. Obacz Księgę świata, wydawaną przez Merzbacha z r. 1857, Tom IIgi, str. 35, w któréj opisaną jest szczegółowo koléj Semmeringska.
