Na misce blaszanéj m, umocowana jest poduszka pluszowa S połączona za pomocą knotów ssących, przechodzących przez rurkę blaszaną n, ze zbiornikiem Q napełnionym olejem. Miska m służąca do podtrzymywania poduszki, oparta na rurce blaszanéj n, przyciskaną jest łagodnie do osi za pomocą dwóch spiralnych sprężyn, na dwóch sztyftach osadzonych, a do sita R przynitowanych.
Maźnice tego rodzaju, z niejakiemi modyfikacyami i ulepszeniami Bendera, jeneralnego inspektora dróg żelaznych w Austryi, rozpowszechnione są na różnych kolejach żelaznych francuzkich, i uważane są dzisiaj za najpraktyczniejsze przyrządy tego rodzaju [1].
Koła i osi łączą się z maszyną za pomocą ramy. Rama zbudowana z mocnych sztuk płaskiego żelaza, przymocowaną jest z tyłu i z przodu do kotła; opatrzona jest nadto widłowymi wyskokami, w których się mieszczą maźnice, i które jakby w kulisie przesuwać się mogą do góry i na dół.
Figura 100 przedstawia część ramy aa z wyskokami widłowymi bb, gdzie cc maźnicę, zaś d oś wyobraża. Resory służą tu do łagodzenia wstrząśnień, którym maszyna w czasie jazdy podlega.
- ↑ Inne gatunki maźnic na str. 215 pod literami a, b, c . . . . g wyszczególnione, a dla szczupłości miejsca tutaj pominięte, znajdują się opisane w dziele: „Handbuch für spezielle Eisenbahn-Technik“ von Edmund Heusinger-Waldegg, w tomie II. r. 1869.
