A. Maźnice do gęstego lub stałego smaru.
B. Maźnice do ciekłego smaru, i
C. Maźnice do płynnego smaru.
Ostatnie dzielą się znów na następujące gatunki:
| a) | Maźnice | do smarowania od góry. |
| b) | „ | do smarowania od dołu, za pomocą pływaka. |
| c) | „ | do smarowania z dołu za pomocą przyrządu ssącego. |
| d) | „ | do smarowania od góry i dołu. |
| e) | „ | przez wypychanie, za pomocą środków elastycznych. |
| f) | „ | przez zanurzenie się w płynie końców osi. |
| g) | z tarciem toczystém. | |
Maźnice tego rodzaju, z powodu swojej prostéj budowy, były dawniéj prawie w powszechném użyciu na drogach żelaznych.
Stały smar wprowadza się drewnianą łopatką do zbiornika umieszczonego nad łożyskiem metalowem osi, zamykanego żelazną laną pokrywką. Łożysko mosiężne rozgrzane w skutek tarcia osi, a stanowiące dno zbiornika smaru, topi pewną część tłustości, która następnie powoli spływa na oś dwoma otworami znajdującymi się w łożysku. Nie ma tu skomplikowanego przyrządu do ssania, doprowadzania i czyszczenia smaru, ani szczelnego zamknięcia maźnicy, aby zapobiedz rozpryskiwaniu się smaru.
Figura 97 przedstawia taką maźnicę w przecięciu pionowem, używaną na kolei francuzkiéj wschodniéj. a jest zbieralnikiem smaru z otworem nachylonym i zamkniętym za pomocą pokrywki b. Dokładnie dopasowane łożysko c z czerwonego mosiądzu, obejmuje jak zwykle tylko górną część czopa (Schenkel),
