je się próbie zgięcia lub złamania za pomocą kafaru lub tłoczni. Jeśli w czasie próby pokażą się jakie wady w robocie lub materyale, lub jeżeli moc lub sprężystość obręczy, nie odpowiadają przepisanym wymaganiom, w takim razie wybiera się drugą obręcz i znów takiéj saméj próbie poddaje; a jeżeli i ta żądanym warunkom nie odpowiada, obręcze przyjętemi być nie mogą. Każda obręcz wybrana do próby, powinna wytrzymać przynajmniéj pięć uderzeń kafaru, wagi 1200 funtów, spadającego z wysokości pięciu metrów (16 stóp, 3 cale miary ang.) i nie pęknąć w miejscu, gdzie była zeszwejsowaną.
Co do dalszéj gwarancyi, obręcze powinny do pierwszego otoczenia, przynajmniéj 4 tysiące mil przebiedz. Koła z hamulcami, stanowią tutaj wyjątek. Jeżeli zaś otoczenie kół okaże się konieczném pierwéj nad czas przepisany, z powodu miękkiego, lub nierównéj zbitości materyału, w takim razie dostawca, obowiązanym jest zwrócić koszta roboty i wartość straconego materyału.
Aby obręcz jak najszczelniéj przystawała do obwodu koła, należy ten obwód przedewszystkiém otoczyć; następnie obręcz mającą się na koło naciągnąć, cokolwiek rozgrzawszy, wyrównać na żelaznym lanym z dwóch części złożonym i dokładnie otoczonym pierścieniu, przez wbijanie klinów pomiędzy płaszczyzny przecięte, a następnie wewnętrzną płaszczyznę obręczy na tokarni otoczyć. Średnica wewnętrzna obręczy powinna być cokolwiek mniejszą od średnicy zewnętrznéj obwodu koła.
Ponieważ naciąganie obręczy odbywa się na gorąco, przeto w skutek podniesionéj temperatury, średnica obręczy zwiększy się o tyle, iż z łatwością daje się wsuwać na koło. Stosunek ten średnicy obwodu koła, do średnicy wewnętrznéj obręczy, nazywa się miarą ściągania (Schrumpfmass).
