dnik więc łukowy ME posiada ruch wahadłowy. W łuku tym ślizga się koniec N trzona NQ do góry i na dół i może być zatrzymany w pewnym punkcie za pomocą drążka l i trzonu k. Przy Q trzon posuwisty NQ łączy się z trzonem stawidła ekspansyjnego B, na który przenosi się ruch tam i nazad punktu przewodniczącego N. Im rzeczony punkt N zbliża się więcéj do punktu M, około którego porusza się przewodnik łukowy EM, tém mniejszy będzie skok stawidła, jak to łatwo dostrzedz. Stawidło rozdawcze A, jest to stawidło zwyczajne muszlowe, przy którém jednakże nakrycie zewnętrzne i wewnętrzne jest mniejsze, jak zazwyczaj bywa. Stawidło ekspansyjne poruszające się w osobnéj skrzynce na pokrywie skrzynki stawidła rozdawczego, jest opatrzone dwoma otworami a1 a1. Jeżeli te otwory znajdą się po nad otworami aa, umieszczonymi w ścianie rozdzielającéj obadwa stawidła pomiędzy sobą, to para wejdzie do skrzynki rozdawczéj i ekspansya natychmiast nastąpi, jak tylko stawidło ekspansyjne pokryje otwory a. Otwory a1 a1 w stawidle ekspansyjném, są cokolwiek większe od otworów a w skrzynce rozdawczéj.
Ekspansya wpływa nie tylko na wielką oszczędność pary, ale także na spokojniejszy bieg saméj maszyny; w skutek bowiem szybkiego poruszania się tłoków, trzonów, korb etc. powstają gwałtowne wstrząśnienia w ustroju całéj maszyneryi, które łagodzą się wprawdzie przeciwciężarami na kołach pociągowych umieszczonymi, ale daleko skuteczniejszy środek daje sama para, zużyta, która w skutek ekspansyi, działa przez swoją sprężystość ze strony przeciwnéj tłoka na podobieństwo buforów, a przez to wszelkie uderzenia tłoka, przy zmianie kierunku biegu, do minimum sprowadza. Z tego to właśnie powodu prof. Reuleaux
