Kierowniki zresztą dwustawidłowe mogą być bardzo korzystnie użyte na parowozach mieszanych i towarowych, oraz na pracujących pod wyższém jak dotychczasowe ciśnieniem, np. pod ciśnieniem 10 do 12 atmosfer. Że zaś niedługo przyjść do tego musi, z powodu większéj oszczędności paliwa, ani powątpiewać o tém nie można [1].
Figura 78 przedstawia nam ten kierownik. O jest środkiem osi pociągowéj, D mimośród przodowy, D1 mimośród wsteczny, DC trzon mimośrodu pierwszego, D1 C1 ostatniego. CC1 jest kulisą prowadzącą stawidło rozdawcze A w ten sposób, jak w kierowniku Stefensona; tu jednak kulisa CC1 nie ma głównego zadania uskuteczniać ekspansyi, lecz tylko nadawać ruch maszynie naprzód i wstecz, lub téż zatrzymywać ją w biegu. Ruch naprzód uskutecznia się w ten sposób, że kulisę za pomocą drążka L i drążka K zupełnie na dół opuszczamy i tylko samym mimośrodem przodowym wywieramy działanie na trzon stawidłowy; ruch wstecz uskutecznia się znowu podnosząc zupełnie do góry kulisę, i działając mimośrodem wstecznym na trzon stawidłowy; zatrzymujemy znów maszynę w ten sposób, iż ustawiamy kulisę na środku, a wtedy punkt martwy I kulisy, trzon stawidłowy prowadzi i nie dopuszcza przypływu pary do cylindra. Inne punkta kulisy nie służą do poruszania stawidła i do zmiany ekspansyi, jak u Stefensoua; ekspansyę otrzymuje się tutaj za pomocą stawidła ekspansyjnego B, które swój ruch w następujący sposób odbywa. Na pierścieniu mimośrodu D1 wstecznego znajduje się czop F, z pomocą którego trzon EF porusza się naprzód i wstecz, złączony z końcem E przewodnika łukowego, poruszającego się około punktu stałego M. Przewo-
- ↑ W tym czasie kiedy to piszemy, Dyrekcya dróg żelaznych Warszawsko-Wiedeńskiéj i Warszawsko-Bydgoskiéj, zamówiła dwie lokomotywy z kotłami stalowymi u Kraussa w München, mające pracować pod ciśnieniem 10-ciu atmosfer.
