Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/17

– V –

pary. Przez dwadzieścia wieków ciągnie się jednostajnie ta sama myśl nierozwikłana, bez żadnego praktycznego użytku. Z powolnością starożytnym uczonym właściwą, wypadek niemający żadnego znaczenia, sukcessyjnie z wytrwałością rozważany, zaczyna się i kończy zawsze na Eolipilach i na studniach Herona, a czczony jak relikwia, przechowuje się nienaruszony aż do XVII-tego stulecia. Przyczyną tego zastoju idei, jest zupełny brak znajomości nauk przyrodzonych, czém głównie odznaczyły się nauki scholastyczne.
 Ponieważ zaś nauki przyrodzone, oparte dziś na doświadczeniu i na pewnikach matematycznych, nie mogły się wydobyć przed wiekiem XVII-tym ze swéj kolebki, było więc podówczas zupełném niepodobieństwem wynaleźć maszynę parową, której główną podstawą jest poznanie sił, przyjmujących udział w zjawiskach przyrody. Właściwa zatém era maszyny parowéj, liczy się dopiero od chwili, kiedy powstała dzisiejsza nauka. Widzimy, jak jéj rozwój postępuje krok za krokiem z rozwojem nauk fizycznych, a najnowsze odkrycia poczynione w nauce o cieple, nadadzą korzystniejsze warunki maszynie parowéj i na nowe ją jeszcze koleje wprowadzą.
 Nauki przyrodzone datują się dopiero od schyłku XVI i początku XVII stulecia, gdzie tacy mężowie jak: Deskartes, Galileusz i Kepler z nowemi poglądami wystąpili, które w początkach zostawały tylko w sprzeczności z nauką Arystotelesa, ale które wkrótce wyrodziły się w prawdziwą walkę, obalającą zupełnie jego naukę.
 Najwybitniejszém odkryciem owego czasu, jest ciężkość atmosferycznego powietrza, które zawdzięczamy Toricellemu