Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/151

– 105 –

próby w roku 1853, oczekiwane nadzieje zawiodły, a kaloryczny okręt, musiał być zamieniony na zwyczajny okręt parowy. Ericson więc porzucił ideę regeneratorów i zbudował maszynę podług innéj zasady; teraz zbliżył się do celu, bo już w r. 1859 zbudowano ich w Ameryce blizko 1000 sztuk, a w samym Nowym-Yorku do 150 maszyn kalorycznych było w użyciu. Od tego czasu znalazły zastosowanie i w Europie, ale nie upowszechniły się jeszcze o tyle, ileby na to w drobnym przemyśle zasługiwały.
 Inżynier cywilny H. Boetius, w bardzo interesującéj broszurce, wydanéj w Hamburgu w roku 1861 u Ottona Meissnera, podtytułem: „Die Ericsonsche calorische Maschine,” obok wielkich pochwał jakie jéj oddaje i usług jakich w niedalekiéj przyszłości od niéj oczekuje, powiada między innemi: iż maszyna Ericsona znajduje się już oddawna czynna w fabryce maszyn pp. I. Lohse i Synów w Hamburgu, że zdumiony został jéj prostotą i użytecznością, i że z powodu nadzwyczaj łatwéj obsługi, jakiéj potrzebuje, zajmowania mało miejsca z powodu braku kominów i osobnych kotłów, i z powodu, że nigdy nie zagraża eksplozyą — posiadają maszyny tego rodzaju taki przywiléj, iż mogą być wszędzie ustawione, w piwnicy, na parterze a nawet na piętrze, gdzie tylko siła maszyny okaże się potrzebną.
 Maszyna Ericsona znosi wprawdzie dość wysoką temperaturę, ale pracuje bez kompressyi czyli przy pomocy nieściśnionego powietrza, a zatém z ciśnieniem słabém, dla tego tak kolosalnych potrzebuje rozmiarów. Do umiarkowania więc owych rozmiarów i do otrzymania korzystniejszego skutku takich maszyn, znajduje się jeden środek, a ten jest: aby mogły działać ze ściśnioném powietrzem.  Zgęściwszy zatém najprzód powietrze za pomocą pompy, następnie takowe ogrzawszy, należy do cylindra wpuścić, gdzieby mogło rozszerzyć się do pierwotnego swojego ciśnienia. Tym sposobem otrzyma się daleko mniejsze wymiary, a maszyny takie