Strona:Przewodnik praktyczny dla użytku maszynistów (Pietraszek, 1873).pdf/15

– III –

Delorme (1567) proponował ją jako środek do usuwania dymu z kominów. Dopiero Jakób Besson (1569) i Jan Chrzciciel Porta (1601), podają w swoich pismach metody oznaczania objętości pary.
 Salomon de Caus, urodzony w Diéppe w Normandyi około roku 1576, był architektą i posiadał według ówczesnego zwyczaju, znajomość wszelkich sztuk wyzwolonych. W podróży swéj po Anglii, przybył na dwór księcia Walii, gdzie pomieszczony został jako nauczyciel rysunku młodéj księżniczki Elżbiéty. Gdy ta w r. 1615 wyszła za kurfirsta Fryderyka V, przybył także z nią i de Caus do Heidelberga, gdzie mu poruczono ogród zamkowy powiększyć i podług nowego gustu przerobić. Ze zlecenia tego wywiązał się jaknajświetniéj, ogród bowiem nietylko powiększył, lecz i wspaniale ozdobił; zbudował oprócz tego taras, będący dla podróżnych do dnia dzisiejszego przedmiotem podziwienia.
 De Caus w r. 1615 wydał w Heidelbergu broszurkę pod tytułem: Przyczyny sil ruchu, a w r. 1619, to jest w roku rozpoczęcia się trzydziesto-letniéj wojny wrócił do Francyi, gdzie przez kardynała Richelieu’go osadzony został w Bicetre w domu obłąkanych, za dziwaczne swoje teorye o maszynie parowéj (!) i gdzie zmarł w r. 1626, jak świadczą Bailles i Arago.
 Arago i Bailles przypisują mu wynalazek maszyny parowéj, choć można powiedziéć, że jego książka żadnego nowego poglądu, nowego odkrycia, lub nowego światła ze względu na parę wodną w sobie nie zawiera, gdyż podaje tylko znane zkądinąd urządzenie Eolipilów i kul Herona. Oprócz tego opisuje jeszcze de Cans w swéj książce aparat, mający służyć do pod-