ma, o sile 40 koni parowych, z fabryki p. Gâche z Nantes, dla powyższéj przyczyny wyrzuconą i inną maszyną, z cylindrami oscyllującymi, w fabryce machin żeglugi parowéj zbudowaną, zastąpioną być musiała.
Maszyny z cylindrami oscyllującymi, są pod tym względem prostsze od innych maszyn, iż trzony ich tłokowe mogą być wprost z korbą połączone, co w innych maszynach uskutecznić się nie da, gdyż te wymagają koniecznie trzonów korbowych, a tém samém przewodników, do utrzymania tychże trzonów w ruchu prostolinijnym.
Maszyny parowe na parowozach, miewają tylko położenie poziome albo ukośne, a cylindry ich, nigdy tu nie stoją pionowo ani téż nie oscyllują.
Dla przeniesienia ruchu trzona tłokowego na balansier, umieścił początkowo Watt odcinek koła zębaty, na końcu owego balansiera, o który znów zaczepiały zęby drążka zębatego, umieszczonego na końcu trzona tłokowego. Udało mu się wprawdzie tym sposobem, ruch prostolinijny trzona tłokowego przenieść na ruch kołowy balansiera, ale zaczepianie zębów sprawiało tak wielkie w całej maszyneryi wstrząśnienia, że takowe bardzo szkodliwie na ruch całéj maszyny oddziaływały. W r. 1748, udało się dopiero Watt’owi wynaleźć dla tego samego celu, inny
daleko dowcipniejszy mechanizm, odznaczający się nietylko swoją prostotą, ale także wielką trwałością i dokładnością, a który to mechanizm, od imienia swego wynalazcy, nazwany został parallelogramem czyli równoległobokiem Watta, który do dnia dzisiejszego w mechanice, taką nazwę zachował.
Figura 32 przedstawia ten równoległobok. W punktach A i C balansiera, utwierdzone są ruchomo dwa drążki jednakowej długości AB i CD, od dołu złączone drążkiem DB=CA, ró-
